داغ دنا
مسعود رضایی بیاره
داغ دنا
دنـــا ، ابـری دوبـــاره تیره و تــار
نشسته بر سر و دامـان کهسار
دلش تنگ است و نالیدن گرفته
سرشک از دیـده بــاریدن گرفته
ببارد کـم کـم و نـم نــم به دامن
که همراهی کند مستانه با من
دلـم ابــری ، هـوای سینه ابری
دنـــا ابـــــری ، رخ آیینــه ابـــری
ببار ای ابر عاشق پـــروری کـن
به صحرای دلـــم خنیــاگری کن
بیـــا از داغ دل با هــــم ببــاریم
گْـــــل آلالــــه در صحرا بـکاریم
به دامـــــان دنــا بـــاران گرفته
غم دیرینه از نـو جـــان گــرفته
هــــزاران خاطـرات نــو و کهنه
زند در جنگــل جـــانم جــــوانه
دلم می خواهد ای بــاران پائیز
بخوانی نغمه‌ای تلخ و دل‌انگیز
به کهسار و به صحرا رو گذارم
به دامــــان دنــا پهلو گـــذارم
بخوان ای همدم دیرینه بـا من
غزل خوانی ز تو ، دُردانه با من
بیا بـا هم در این صحرا بگردیم
بساط بـــی وفــایی در نوردیم
به سوز سینه این غم نامه‌ی من
بخوانیم و زنیم آتش به دامــن
میان جنگل خاموش و عــــریان
بیا با من قــدم بگذار ، بـــاران !
دل جنگل ز آتش نـــالـــــه دارد
نشان از داغ صــد آلالـــــه دارد
