دنا بانو

مسعود رضایی بیاره

   دنا بانو

دنـــــــا بــــــــانو ، شکـوه آسمانــم

سرافـــــرازی میـــــان دشت جــانم

 

 پـُـــــر از آلالــــــــه هــــای آتشینی

بهشت دیگـــــــــری روی زمینـــــی

 

 نــــــــگارستانی از بــــــاغ خـــدایی

نـــدارد بـــــی تو معنـــــا  دلـــربایی

 

 نــــــدانم دلستانـــی یــا دل استی

عبیر آسمانــــــی  یـــا گِــــل استی

 

 گیـــاه از بـــوستان روید گُـــل از تو

ز چسمه آب میجوشد مُــــــل از تـو

 

 ز پـهنــــا دلــکش و بـــــالا بلایــــی

صفـــــــا بــخش دلِ هیمــالیـایـــی

 

 خــــوشا مهتاب و سر بــر دامن تو

عـــــرق بـــوییدن ار پیراهــــن تـــو

 

 کنــــار یــــــال و بــالت پـا کشیدن

به تــــو دل دادن از دنیـــــــا بـریدن

 

 ز مـــن بوییــــدن و آویشن از تــــو

زمــــن بــاران اشک و دامـــن از تو

 

 نهم بــــر سینه‌ات سر تا سحرگاه

بنوشم جرعه‌جرعه چشمه‌ی  ماه

 

 گهــی از سوز دل آهــــی بــر آرم

تــو ابـر آلــود گــــردی، مـــن ببارم

 

 بهـــــاری یا بهـــــاران از تــو خیزد

شکـوه زنـــدگانـــی از تـــو ریـــــزد

 

 گُل از تـــــو وام گیرد رنــگ و بو را

بـــه گلش گر بهایـــی هست او را

 

 دل آویــــزی چـــو بــــاد نــوبهاری

ز تو دل بــــردن از مــــــن بیقراری