کبک دنا
مسعود رضایی بیاره
کبک دنا
مــی خرامد کبــــک مستی ، دست پـــــائین دنا
تـا کــــه بستاند ز بـــــالا ، جــــان شاهین دنا
روضه‌ی رضوان که وصفش دل ز هر کس می برد
اینچنین برخــــــود نبسته ،گُـــــل به آذین دنا
کـــی کند یاد از شراب و شهد و نوش سلسبیل
هــــر که نوشد جــــرعه‌یـی از آب شیرین دنا
چون عروسی پر مشاطه ، خرمنی از رنگ و بو
مـــــی بـــــرد چشم تمــــاشا ، دشت رنگین دنا
می کَنَد با یک اشاره ، گُــــــل ز بــــــاغ آسمان
هر که بــــــــگذارد شبانه ، سر به بالین دنـــــا
می دهم صد شاخـــــه دل، از لالـه زار سینه‌ام
تا بگیرم شاخـــــه‌ای ، از دست گلـــــچین دنا
خیره گــــــردد آسمان از جــــلوه‌ی نو اختران
مـــــی زند پهــــلو به انجم ، مــــاه و پروین دنا
دلبرانی شوخ و شنگ از خــــرمن گُـــل تازه تر
چتر گُــل بر سر کشیده ، قـــــــد به آییـــن دنا
چون چـــراغ عشق می سوزد، ولی بی دود دل
دامـــن کهسار و دشت لالــــــــــه آجیــــن دنا
مـــــی زنـــد آب طــــــراوت بر چمن زار دلم
شعر زیبایت رضـــــــایی ، با مضـــــامین دنا
