دنای برف آلود

مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

میــــان مردم شهر و تمــــام  بـــود و نبــود

دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود

ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام 

ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه سار دور درود

خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت

سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود

هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام

کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود

تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات

یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود