حای دنا

مسعود رضایی بیاره

جای دنا

کبک می خواند تـــرانه ، بر بلنــــدای  دنــا

ابر مـــی بوسد به گرمی روی زیبای دنـــا

 

پرنیــــان هفت رنگ از لالــــه های آتشین

نوبهار افکنده بر بــــــالای رعنــــــای دنـــا

 

باربد  گر زنده گرد  ، آیـــد از نـــــو موصلی

گوش دل را می نوازد ، لحن شیوای دنـــا

 

می گذارم دیده برهم تا مگر در خواب هم

لابـــــلای دل بپیچد ، بوی کْــــل های دنـا

 

صید چشمان غـــزالی گشته نخجیر دلـم

می رمد با یک اشاره سر به صحرای دنا

 

گر فراهم آید از هر سو نـــــگاری لالـه رو  

کس نمی گیرد رضـایی جـــای والای  دنا