سیه چشمان قشقایی

       سیه چشمان قشقایی

کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی

قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی

 

قیـامت مـی کند قـامت ، میان  جــــامـه‌ی رنگین

کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی

 

شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی

در آمیزی به دل وقتی  که همچون غنچه می خندی

 

بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو  بگشا

که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی

 

نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت

ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی

 

خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را

شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی

 

به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید

غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای  دمـاوندی

 

به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی

از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی

 

اوستای نـــــگاهت را ،  نخـواند کس بــه آسانـی 

مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی

 

در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ

سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی

 

رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت

به مِهرت مُهر  می گردد، هرآن دل را دراکندی