پرستو

مسعود رضایی بیاره

پرستو

از لالــــه‌ زاران  دنـــا ، سرو روانـــم مــی رود

همـــــراه آن آرام دل ، آرام جــــانم مـــــی رود

پیش من ای شمع سحر از زنــــدگی نــامی نبر

وقتی که می بینم دگـــر روح و روانـم می رود

پیچد میان تاب و تب اشک از نــگاهم بـی سبب

گاهــــی اگـــر نامـی به لب از دلستانم می رود

صبح است و هنگام سفر آری پرستو بال و پر

وا کـــرده و بــــار دگــــر از آشیانــم مــی رود

پـــائیز مهر آمیز من ، شعر خیـــال‌انگیــز من

مهتاب شورانــــگیز مــن از آسمانــم مـی رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره