کوه گل

مسعود رضایی بیاره

کوه گــُل

کبک دل پر می زند ، پَر  در هوای کوه گــُل

بــی قــرارم، بــی قرارم لالــه‌هـای کوه گــُل

 

تیر صیـــاد ستــم بشکسته بــــالم ، می روم

تــا بیفتم در سراشیبی بــه پـــای کــوه گــُل

 

ایـــل احساسم نمـی گیرد قــرار ای کـاروان

تـــا نیاساید سحرگـــه لابــــــلای کــوه گـــُل

 

انــــدکی آهسته رو ای بــــاد نــوشین سحر

سینه‌ات را پر کن از عطر هوای کـوه گـــُل

 

کبک مست کوهسارم ، بی قرارم ، می روم

تا بخــوانم از دنــا وصفی بـرای کــوه گـــُل