مسعود رضایی بیاره

         یال دنا

ابــر می بــارد  شکوفه   بر سر و  یــال  دنا

بُهت کـــرده آسمان از یـــال و کــوپــال  دنا

 

دست نقــاش ازل را بـوسه مـی بــاید زدن

زین همه  نقش تمــاشا  روی تمثــال  دنــا

 

کاش مــی شد پر گشایم در میــان آسمان

با پرستوهای عــاشق بــال  در بــــال دنــا

 

نــوبهــــار آمــــــد ز راه و  دارم  از  دل آرزو

پُـــر گـُل و آلالـــه  بینم  دامــن و شال  دنـا

 

دارم از دنیـا همین دل را ، دل سرگشته‌ای

این دل سرگشته  و دیـــوانه هــم  مال  دنا

 

بوی گـُــل‌های بهــــاری آید از دشت و دمن

سبز و خـــرم سال امسال و همه سال دنا

 

چشم در راهم ، پریشانم ، خدایا خسته‌ام

آگهم کــن ای صبا ، از حــال و احــــوال دنـا