معبد شبنم

مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

عیـــد است ، بیا خـــانه‌ی دل را بُــگشائیم

از چهـــره‌ی آئینــــه غبـــاری بـــزدائیـــم

حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم

دل را نــه گشائیـــم  و سـرودی نسرائیــم

بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم

گـُــــل را بنــــــوازیم و چــمن را بستائیـم

گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری

با سبزه بــرقصیم و غـــم از دل بُـگشائیم

با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن   

سازی بــــه کف آریـــم و نـــوائی بنوائیم

برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه

از سینـــه بشوئیم و چــــو آئینــه نمائیـم

مـی خــواند سحر سهره‌ به آوای حزینی  

آشفتــه‌ی گیسوی گُـــل و بـــوی دنـائیم 

برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم

تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره