کهسار دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

نگاهـــم می کنی چشمت دمــار از دل بــر انگیزد

تـــــرک بردارد از سو بــه روی هـم فــرو ریــزد  

مهل کــــز بنــد گیسویت رهــا گــردد دلم یــک دم

بر آشوبــد به هــم شهری اگـر دیــــوانه بگریزد

نمی مانــــد به جا از من ، بجز خاکستر و  آهـی

نــــگاه تــو نــگاه مــن اگـــر بـا هــــم در آمیـزد

میــان خــرمــن مــویت ، نسیم صبــح مــی پیچد

نمی تــرسی سحرگاهــی ز آهــی شعلــه برخیزد

شبی در پیش چشمانت به آتش می کشم خود را

تو هــم پـــروانه‌ای داری کــه از آتش نپــرهیزد

رضایــی سهره می خواند به روی شاخه‌ی گلبن

ز کهسار دنــــا امشب شمیـــم عشق مــــی بیزد

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

پرستو

مسعود رضایی بیاره

پرستو

از لالــــه‌ زاران  دنـــا ، سرو روانـــم مــی رود

همـــــراه آن آرام دل ، آرام جــــانم مـــــی رود

پیش من ای شمع سحر از زنــــدگی نــامی نبر

وقتی که می بینم دگـــر روح و روانـم می رود

پیچد میان تاب و تب اشک از نــگاهم بـی سبب

گاهــــی اگـــر نامـی به لب از دلستانم می رود

صبح است و هنگام سفر آری پرستو بال و پر

وا کـــرده و بــــار دگــــر از آشیانــم مــی رود

پـــائیز مهر آمیز من ، شعر خیـــال‌انگیــز من

مهتاب شورانــــگیز مــن از آسمانــم مـی رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

مسعود رضایی بیاره

یادگار دنا

چنگل جــــان من ای دوست بهـــار آئین است

یعنی از لالــه‌ی حسرت همه جا رنگین است

آه از آن لحظه که بـــرگردی و بینی همه جــا

پُـــر ز تصویر من و حــادثــه‌ای غــمگین است

تــا سحرگــــاه ابــــد ، مست بخوابد فــــرهاد

کــه سر و سینه پُــر از یـاد لب شیرین است

بـــــگذر ای دوست به دامــان  دنا ، یـادم کن

هر بهـــاری که پُـــر از لالـه‌ی فروردین است

یــــاد کن از مـن و دلتنگی و انـــــدوه دلــــم

هر شبی دیـــدی اگر مــاه غبــار آگین است

سهره چون در گذرم این غزل و سوز سخن

یـــــادگاری ز دنـــا و جـــگری خـــونین است 

یلدا

مسعود رضایی بیاره

یلدا

بـــاغ بی برگیم و از پــــائیز رویــــایی ترم

از غروب آخــــرین خـورشید یــــلدایی ترم

کـــــوچه‌ی تنهائیم را هیـــچ پــایی پُر نکرد

گر چــه از هر باغ پــائیزی تماشایــی تــرم 

رنگ بی مهری نمی گیرد هــــوای سینه‌ام

از سپهر پُـــر ستاره  پــــاک و مینایـی ترم

سرکشی ها می کنی از عشقم امَـا یوسفم !

هر شبی از شور و شیــدایی زلیخـایی ترم

رهـــروان شیـــخ صنعانیم و پیش چشم تو

جـــان مریم از مسیحــا هــم مسیحایی ترم

در نــــگاه مهربــانت غسل تعمیــدم بـــده

دختر ترسا کــه من از هر که ترسایی ترم 

گفته بودی قطره قطره آب شو تا نوشمت

اینک از بحر خــزر سرشار و دریایــی ترم

دنای برف آلود

مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

میــــان مردم شهر و تمــــام  بـــود و نبــود

دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود

ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام 

ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه سار دور درود

خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت

سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود

هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام

کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود

تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات

یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود

کمرگاه دنا

مسعود رضایی بیاره

کمرگاه دنا

روی مــــژگان من و دامـــــان چشم لالـــه گون

رُسته هر سو دسته دسته لالــــه‌های واژگـــون

 

باغبـــــان عشق مـــی دانــــد،  ندیدست و نـچید

ایچنین گـُـــل هـــای سرخ و آتشینی تـــا کنــون

 

آسمان گــــویی بهــــار پُـــر نمی  ،بــاریده است

روی دامــــانم به ژرفی تیــــره‌ای بـــاران خون

 

بین تـــــردید نـــــگاهت ، چیست تقــــدیر دلـــم

بگــــذرم یـــا بــا تو مـــانم تــا سحرگاه جنــون

 

تیشـــه‌ای کــــو،  تــا نویسم بـر کمـــرگاه دنـــا

داستــانی تــــازه از فـــرهاد و کـــــوه بیستون

 

هر که می سوزد در آتش چـاره‌ای دارد ، مگر

من که می سوزم سراسر از برون و از درون

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

آهوی دنا

مسعود رضایی بیاره

آهوی دنا

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

ایــن دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـوی دناست

زخـــم تیر و تــرکش و بـرگ لب صمصام نیست

سیه چشمان قشقایی

       سیه چشمان قشقایی

کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی

قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی

 

قیـامت مـی کند قـامت ، میان  جــــامـه‌ی رنگین

کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی

 

شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی

در آمیزی به دل وقتی  که همچون غنچه می خندی

 

بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو  بگشا

که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی

 

نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت

ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی

 

خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را

شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی

 

به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید

غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای  دمـاوندی

 

به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی

از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی

 

اوستای نـــــگاهت را ،  نخـواند کس بــه آسانـی 

مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی

 

در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ

سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی

 

رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت

به مِهرت مُهر  می گردد، هرآن دل را دراکندی

دختر اردیبهشت

مسعود رضایی بیاره

دختر اردیبهشت

بـــوی پاک صبحــــگاهی بوی شبنم می دهی

بــــوی خــــاک تشنه و بـاران نم نم می دهی

پیش پــایت گــُل بـــــروید  ، دختر اردیبهشت

بـــوی گنـــدم زارهای سبز و خــرم می دهی

پـــر گشاید در هوایت شاپــــرک هـــای خیال

بـــوی لالـــه بوی ژالــه بـوی مریم می دهی

چیست در ژرفــای چشمانت که بعد ازدیدنش

حـــالتی زیباتر از دریــــــا بــه آدم مـی دهی 

خنده ای کــن تا دلم از این عطش ها وا رهد

بـوی نغمه بوی چشمه بـوی زمزم می دهی

 از کجـــا می آیی ای بــــاد سحر ، آرام گیر !

موی کی آشفته ای ؟ بوهای درهم می دهی

آه ، مـــی دانم ز دامــــــان دنــا آیــی فرود !

بـــوی گـــــُل های تمــام بــاغ عـالم می دهی

بوی دامان دنا

مسعود رضایی بیاره

بوی دامان دنا

بوی دامــــان دنا ، بــوی میستان مــی دهی

ای نسیم نوبهــــاری بوی جـــانان مـی دهی

روح سرشار بهــــاری یـــا نسیم کــــوهسار

بــوی شبنم بوی نم نم بوی  باران می دهی

از کدامین سو گذشتی  مست می آیی ،کجا!

بی قراری ؟ بوی گیسوی پریشان می دهی

هــر کجـــا آرام گیری ، شامگاهانت به خیر

بــــوی عطر دلپذیر صبحـــگاهان می دهی 

یـــادم آری بوی عطر نــــرگسان  بهبهــان

بوی گل ها و گلاب سرخ کاشان مــی دهی

سهره مـــی خوانـد ترانه بر فراز شاخسار

بوی گل های بهاری بوی ریحان مـی دهی