کبک دنا

مسعود رضایی بیاره

کبک دنا

مــی‌ خرامد کبــــک مستی ، دست پـــــائین دنا

تـا کــــه بستاند ز بـــــالا ، جــــان  شاهین  دنا

 

روضه‌ی رضوان که وصفش دل ز هر کس می برد

اینچنین برخــــــود  نبسته ،گُـــــل به آذین  دنا

 

کـــی کند یاد از شراب و شهد و نوش سلسبیل

هــــر که نوشد جــــرعه‌یـی از آب شیرین دنا

 

چون عروسی پر مشاطه ، خرمنی از رنگ و بو

مـــــی بـــــرد چشم تمــــاشا ، دشت رنگین دنا

 

می کَنَد با یک اشاره ، گُــــــل ز بــــــاغ آسمان

هر که بــــــــگذارد شبانه ، سر به بالین دنـــــا

 

می دهم صد شاخـــــه دل، از لالـه زار سینه‌ام

تا بگیرم شاخـــــه‌ای ،  از دست گلـــــچین دنا

 

خیره گــــــردد آسمان از جــــلوه‌ی نو اختران

مـــــی زند پهــــلو به انجم ، مــــاه و پروین دنا

 

دلبرانی شوخ و شنگ از خــــرمن گُـــل تازه تر

چتر گُــل بر سر کشیده ، قـــــــد به آییـــن  دنا

 

چون چـــراغ عشق می سوزد، ولی بی دود دل

دامـــن کهسار و دشت  لالــــــــــه آجیــــن دنا

 

مـــــی زنـــد آب طــــــراوت بر چمن زار دلم

شعر زیبایت رضـــــــایی ، با مضـــــامین دنا