مسعود رضایی بیاره

چشم دنا

چشم دنا ابری  ، هـــوا سامان گـــرفته

چشمان او چشمان من بــــاران گرفته

 

 در این هـــوای پـــاک و بـــاران بهــاری

نقش نــگاهی در نـگاهم  جــان گرفته

 

 چنــگ دلـــم آهنـــگ  او را مــی نــوازد

نم نم سرشک از دیـده بر دامـان گرفته

 

 دل دور مــن می پیچد و من دور صحرا

در لالــه زار سینه ام  طـــوفان  گــرفته

 

 آهسته مـی بارد گهی  گــه تیـره تیـره

ابـــری که در این تنگنا جـــــولان گرفته

 

 چشم دنـــا باران نــم نــم بـــارد ، امــا

چشمان من را شعله ای سوزان گرفته

 

 ابــری و بــارانیست چشمان من ، امــا

بـــاران چشمان دنـــا پــایـــان  گـــرفته

 

 هر جــا که هستی آسمانت  پر ستاره

اینجا بــــه یادت  دیده ای  بــاران گرفته