مسعود رضایی بیاره

  برف دنا

دلبــــــری دارد دل مــا ، جــان مـا از آن دل

مـی سپارم جـان خود را ، بر سر پیمان دل

 

با طبیبان دل آگـــه  ، حـــال دل  را گفته ام

نیست غیراز دردعشقت چاره و درمان دل

 

آب مـــی گردم دمــادم ، ذره ذره می چکم

بــــرف کـهسار دنــایم ، بین  تــابستان دل

 

قایقی دارم شکسته در میان مـــوج خـون

ساحلـــی گـــویا نــدارد ، بحر بی پایان دل

 

هر کسی ریزد به لونی آب سردی بر سرم

کس نمی داند خدایا ، حال سرمستان دل

 

کـــاروانی رفت و آمد کــاروان هــا نو به نو

هر دمــــی آید ز راهــی ماتمی مهمان دل

 

سنگ میبارد گهی باران و گاهی برف خون

  آسمان  رگبـــــار بسته بر سر  ویــــران دل  

 

چند میگویی رضایی ترک  کوی عشق کن

نشنود فــــرمان مــا را ، گوش نافرمان دل