کشور گل
مسعود رضایی بیاره
کشور گُل
مـی روم صحــرا به صـــحرا با نـــگار تازه‌ای
بسته‌ام دل در هـــــوای نـــــوبهار تـــازه‌ای
بشنوید ای باد و باران ای صحاری‌های دور
بـــــوی گـُل‌های دنــــا از کــوهسار تازه‌ای
عطر آویشن شکفتـــــه لابـــــلای سینه ام
شعله ور گــــردیده جـــانم بـا شرار تـازه‌ای
بال می افشاند و سرمست می آید نسیم
از بلنـــــدای دنـــــا با کــــوله بــــار تــازه‌ای
لابـــــــلای گیسوانش عطر خـارین و چویل
از نفس‌هایش شکفته لالــــه‌زار تــــازه‌ای
شعله ور گردیده آیــا لالـــه های آتشین ؟
می رسد هر لحظه ابــــر اشکبار تــازه‌ای
شاپــرک آمد ز راه و بلبل آمــــد نـــوحه گر
می رسد هر لحظه از ره بی قرار تازه‌ای
گوهر افشانی کند باران و سوری بوی خوش
پیشباز آمـــــد شقایق بـا نثـــار تـــازه‌ای
صف کشیده لالــــه وز دنباله آید نو به نو
دلبرانــــه غنچه‌هــــای بی شمار تازه‌ای
کشور گل های وحشی سر کشید از زیر خاک
روی دامــــــــان دنـــــا بــا اقتـــدار تازه‌ای
چشمه بر جوشد به صحرا زیر پای فرودین
در پـــی‌اش اُردی فکنده انفجــــار تازه‌ای
سهره می خواند تــرانه از غزل گردیده پر
چشم زیبای دنــــا با چشمه سار تازه ای
