لاله دنا

مسعود رضایی بیاره

لاله دنا

خیمه زد در کــوه و صحرا لاله‌هــای واژگون

چشم بگشا لالــــه ام بــا لاله‌هــای واژگون

 

 نیست معلوم  آنکه  بینم رویت ای نامهربان

تا بهــــار دیــــگری  با لالــــه‌هــــای واژگون

 

 فـرش کرده کــوه را با رنـگ خون خویشتن

بزم عشقی کــرده بر پــا لالــه‌های واژگون

 

  سر نهــاده روی پــــا ، دارد مـگر مانند  من

 داغ دل  در سینه آیـــا  لالــــه‌هاــی واژگون

 

 بــا زبــان اشک  مــی گـوید  بــرای نسترن

داستان عشق مــــــا را لالــــه‌های واژگون

 

 گاه می بوسد رخ و گاهی لبانش را نسیم

می کند با وی مــدارا لالـــه‌هــــای واژگون

 

 شعله‌ی آتش نهـــاده با نفس های نسیم

سر به دامــان دنــا ، یا لالــــه‌های واژگـون

عرفان دنا

مسعود رضایی بیاره

عرفان دنا

دنـــا یعنی غـزل  ، یعنی ترانه

دنا یعنی  شکوهــی  جـــاودانه

 

دنا یعنی بلنـــدی‌های احساس

میان  آسمانـی  بــی  کــــرانه

 

دنـــا یعنی بلوغ واژه‌ی عشق

میـــــان  شعرهای  عـاشقانه

 

دنا یعنی بلوطـــی در دل سنگ

سرود ریشه در قلب  زمــــانه

 

دنـــــا  یعنی  میان  غربت  دل

ببویی  عـــطر  پــــــاک  آشیانه

 

دنــا یعنی کـه تنها در دل شب

بباری اشک هــــای دانــه دانه

 

دنـــا یعنی نشینی  بـر فرازی

بخوانی  یــاریاری بـــی  بهانه

 

دنــا یعنی  پـــرستویی  مهاجر

که پرپر می زند از شوق لانـه

 

دنــا یعنی بلوغ دانـــه‌ی عشق

میان سنگ  خــــارا تـا  جوانه

 

دنــا یعنی شراری در دل سنگ

که بیرون  آیـــد و گیرد  زبــانه 

 

دنــــا یعنــی غریبــانه بمیری

کنــار لالـــه بــی نــام و نشانه

 

دنا یعنی سکوتی خــــلوتی ناب

بر آری آهـی از دل عــــارفانه

 

دنـا یعنی رضایی جنگل عشق

که می سوزد در آتش ناشیانه

بال دنا

    مسعود رضایی بیاره

         یال دنا

ابــر می بــارد  شکوفه   بر سر و  یــال  دنا

بُهت کـــرده آسمان از یـــال و کــوپــال  دنا

 

دست نقــاش ازل را بـوسه مـی بــاید زدن

زین همه  نقش تمــاشا  روی تمثــال  دنــا

 

کاش مــی شد پر گشایم در میــان آسمان

با پرستوهای عــاشق بــال  در بــــال دنــا

 

نــوبهــــار آمــــــد ز راه و  دارم  از  دل آرزو

پُـــر گـُل و آلالـــه  بینم  دامــن و شال  دنـا

 

دارم از دنیـا همین دل را ، دل سرگشته‌ای

این دل سرگشته  و دیـــوانه هــم  مال  دنا

 

بوی گـُــل‌های بهــــاری آید از دشت و دمن

سبز و خـــرم سال امسال و همه سال دنا

 

چشم در راهم ، پریشانم ، خدایا خسته‌ام

آگهم کــن ای صبا ، از حــال و احــــوال دنـا

دنا بانو

مسعود رضایی بیاره

   دنا بانو

دنـــــــا بــــــــانو ، شکـوه آسمانــم

سرافـــــرازی میـــــان دشت جــانم

 

 پـُـــــر از آلالــــــــه هــــای آتشینی

بهشت دیگـــــــــری روی زمینـــــی

 

 نــــــــگارستانی از بــــــاغ خـــدایی

نـــدارد بـــــی تو معنـــــا  دلـــربایی

 

 نــــــدانم دلستانـــی یــا دل استی

عبیر آسمانــــــی  یـــا گِــــل استی

 

 گیـــاه از بـــوستان روید گُـــل از تو

ز چسمه آب میجوشد مُــــــل از تـو

 

 ز پـهنــــا دلــکش و بـــــالا بلایــــی

صفـــــــا بــخش دلِ هیمــالیـایـــی

 

 خــــوشا مهتاب و سر بــر دامن تو

عـــــرق بـــوییدن ار پیراهــــن تـــو

 

 کنــــار یــــــال و بــالت پـا کشیدن

به تــــو دل دادن از دنیـــــــا بـریدن

 

 ز مـــن بوییــــدن و آویشن از تــــو

زمــــن بــاران اشک و دامـــن از تو

 

 نهم بــــر سینه‌ات سر تا سحرگاه

بنوشم جرعه‌جرعه چشمه‌ی  ماه

 

 گهــی از سوز دل آهــــی بــر آرم

تــو ابـر آلــود گــــردی، مـــن ببارم

 

 بهـــــاری یا بهـــــاران از تــو خیزد

شکـوه زنـــدگانـــی از تـــو ریـــــزد

 

 گُل از تـــــو وام گیرد رنــگ و بو را

بـــه گلش گر بهایـــی هست او را

 

 دل آویــــزی چـــو بــــاد نــوبهاری

ز تو دل بــــردن از مــــــن بیقراری

حای دنا

مسعود رضایی بیاره

جای دنا

کبک می خواند تـــرانه ، بر بلنــــدای  دنــا

ابر مـــی بوسد به گرمی روی زیبای دنـــا

 

پرنیــــان هفت رنگ از لالــــه های آتشین

نوبهار افکنده بر بــــــالای رعنــــــای دنـــا

 

باربد  گر زنده گرد  ، آیـــد از نـــــو موصلی

گوش دل را می نوازد ، لحن شیوای دنـــا

 

می گذارم دیده برهم تا مگر در خواب هم

لابـــــلای دل بپیچد ، بوی کْــــل های دنـا

 

صید چشمان غـــزالی گشته نخجیر دلـم

می رمد با یک اشاره سر به صحرای دنا

 

گر فراهم آید از هر سو نـــــگاری لالـه رو  

کس نمی گیرد رضـایی جـــای والای  دنا 

چشم دنا

مسعود رضایی بیاره

چشم دنا

چشم دنا ابری  ، هـــوا سامان گـــرفته

چشمان او چشمان من بــــاران گرفته

 

 در این هـــوای پـــاک و بـــاران بهــاری

نقش نــگاهی در نـگاهم  جــان گرفته

 

 چنــگ دلـــم آهنـــگ  او را مــی نــوازد

نم نم سرشک از دیـده بر دامـان گرفته

 

 دل دور مــن می پیچد و من دور صحرا

در لالــه زار سینه ام  طـــوفان  گــرفته

 

 آهسته مـی بارد گهی  گــه تیـره تیـره

ابـــری که در این تنگنا جـــــولان گرفته

 

 چشم دنـــا باران نــم نــم بـــارد ، امــا

چشمان من را شعله ای سوزان گرفته

 

 ابــری و بــارانیست چشمان من ، امــا

بـــاران چشمان دنـــا پــایـــان  گـــرفته

 

 هر جــا که هستی آسمانت  پر ستاره

اینجا بــــه یادت  دیده ای  بــاران گرفته

داغ دنا

مسعود رضایی بیاره

داغ دنا

دنـــا ، ابـری دوبـــاره تیره و تــار

نشسته بر سر و دامـان کهسار

 

دلش تنگ است و نالیدن گرفته

سرشک از دیـده بــاریدن گرفته

 

ببارد کـم کـم و نـم نــم به دامن

که همراهی کند مستانه با من

 

دلـم ابــری ، هـوای سینه ابری

دنـــا ابـــــری ، رخ آیینــه ابـــری

 

ببار ای ابر عاشق پـــروری کـن

به صحرای دلـــم خنیــاگری کن

 

بیـــا از داغ دل با هــــم ببــاریم

گْـــــل آلالــــه در صحرا بـکاریم

 

به دامـــــان دنــا بـــاران گرفته

غم دیرینه از نـو جـــان گــرفته

 

هــــزاران خاطـرات نــو و کهنه

زند در جنگــل  جـــانم جــــوانه

 

دلم می خواهد ای بــاران پائیز

بخوانی نغمه‌ای تلخ و دل‌انگیز

 

به کهسار و به صحرا رو گذارم

به دامــــان دنــا  پهلو  گـــذارم

 

بخوان ای همدم دیرینه بـا من

غزل خوانی ز تو ، دُردانه با من

 

بیا بـا هم در این صحرا بگردیم

بساط بـــی وفــایی در نوردیم

 

به سوز سینه این غم نامه‌ی من

بخوانیم و زنیم آتش به  دامــن

 

میان جنگل خاموش و عــــریان

بیا با من قــدم بگذار ،  بـــاران !

 

دل جنگل ز آتش نـــالـــــه دارد

نشان از داغ  صــد آلالـــــه دارد

کبک دنا

مسعود رضایی بیاره

کبک دنا

مــی‌ خرامد کبــــک مستی ، دست پـــــائین دنا

تـا کــــه بستاند ز بـــــالا ، جــــان  شاهین  دنا

 

روضه‌ی رضوان که وصفش دل ز هر کس می برد

اینچنین برخــــــود  نبسته ،گُـــــل به آذین  دنا

 

کـــی کند یاد از شراب و شهد و نوش سلسبیل

هــــر که نوشد جــــرعه‌یـی از آب شیرین دنا

 

چون عروسی پر مشاطه ، خرمنی از رنگ و بو

مـــــی بـــــرد چشم تمــــاشا ، دشت رنگین دنا

 

می کَنَد با یک اشاره ، گُــــــل ز بــــــاغ آسمان

هر که بــــــــگذارد شبانه ، سر به بالین دنـــــا

 

می دهم صد شاخـــــه دل، از لالـه زار سینه‌ام

تا بگیرم شاخـــــه‌ای ،  از دست گلـــــچین دنا

 

خیره گــــــردد آسمان از جــــلوه‌ی نو اختران

مـــــی زند پهــــلو به انجم ، مــــاه و پروین دنا

 

دلبرانی شوخ و شنگ از خــــرمن گُـــل تازه تر

چتر گُــل بر سر کشیده ، قـــــــد به آییـــن  دنا

 

چون چـــراغ عشق می سوزد، ولی بی دود دل

دامـــن کهسار و دشت  لالــــــــــه آجیــــن دنا

 

مـــــی زنـــد آب طــــــراوت بر چمن زار دلم

شعر زیبایت رضـــــــایی ، با مضـــــامین دنا

دامان دنا

مسعود رضایی بیاره

       دامان دنا

کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی

قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی

 

قیـامت مـی کند قـامت ، میان  جــــامـه‌ی رنگین

کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی

 

شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی

در آمیزی به دل وقتی  که همچون غنچه می خندی

 

بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو  بگشا

که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی

 

نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت

ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی

 

خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را

شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی

 

به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید

غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای  دمـاوندی

 

به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی

از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی

 

اوستای نـــــگاهت را ،  نخـواند کس بــه آسانـی 

مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی

 

در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ

سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی

 

رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت

به مِهرت مُهر  می گردد، هرآن دل را دراکندی

لاله زاران دنا

سعود رضایی بیاره

لاله زاران دنا

ای خـــوشا دشت شقایق ، لالــه زاران دنا

چشمه‌ساران گـــوارا‌، بـرف و بـــاران دنا

 

مــــی برد باد بهــاری تا صحاری‌های دور

چـــون گیاهان بهشتی ، بــــوی ریحان دنـا

 

گر بیفتادی بدین سو خواجه سعدی را گذر

بوستان‌ها خــــــلق کـــردی در گلستان دنا

 

از خدا خواهم که چون باد سحرگاهی کشم

بـــوی گــُــل‌های بهشتی از گــــریبان دنا

 

کــــــودک طبعم میـــان سبزه و گل‌های تر

مـــی پرد این سو و آن سو در دبستان دنا

 

مــــی زند مـــرغ نگاهم بال بال از تشنگی

تا بنوشد آب سرد از چشمه ساران دنــــا

 

تیر خورده کبک دل ، در کوهسار سینه‌ام

می روم تا جان سپارم ، سر به دامان دنا

 

ای که خواهی زنده چون خسرو ز دنیا بگذری

بگذرد این ره در این سو ، از خیـابان دنا

 

می نوازد چشم‌ها را ، جلوه‌ی رنگین کمان

وقت بــــاران بهاری ، سر به ایــوان دنا

 

می کشد طرح نگاهی ،روی بــوم خاطرم

آفتاب مهربــــــــانِ ، رو به پــــایان دنــا