کلاه

مسعود رضایی بیاره

کلاه

شب و عکس تو و چشم سیاهت

مــن و آه و تمــاشای نــــگاهت

هـجوم بـــوسه بر امــواج گیسو

بـــرون افتــاده از زیر کلاهت

دیده‌ی بارانی

مسعود رضایی بیاره

دیده‌ی بارانی

نم آبـــی بــزن ای دیده به مــژگان عزیز

از ره دور و دراز آمـــده مهمان عــزیـز

وقت آن است که آتش بـزنـد در دل شب

نــاله‌ی تار من و چشم غزل خوان عزیز

به وفـائی که نکردی قسم و این شب تار

نـــروی از دل مــن تا نرود جــان عـزیز

شعله ور مـی شود از آتش آهــم دل تار

تا کنم یـــادی از آن مـوی پریشان عزیز

یـــاد کــن آینــه از دیـــده‌ی بـارانی من

صبحگاحی که زنی بوسه چشمان عزیز

مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

ماهتاب امشب چه صاف و ساده است

شایـد او هم عـــاشق و دل داده است 

امشب از مهتــــاب می پُـرسم ، چــرا

روی ایــــوان و درت افتـــــاده است

سر کشیــــد از کـــوهسـاران دنــــــا

سر بـــر ایـــوانت چــرا بنهـاده است

کاروان شب گــــــذشت و ماهتــــاب

روی بـــام خـــانــه‌ات استــاده است

بـــوی گیسویت بـــر آمــد ، آه اگــر

از سر مویت گـــــره بُـــگشاده است

نسیم دنا

مسعود رضایی بیاره

نسیم دنا

سحرگاهی که رویم با خدا بود

نسیم آورد بــویی ، آشنـا بـود

 

دلم در پیچ و تــاب افتاد ،آری

شمیم بــوی گیسوی دنـــا بود

کویر

مسعود رضایی بیاره

کویر

شمع دل می سوزد و عمرم به پـایان مـی رود

قطــره قطــره اشکم از بـالا به دامــان می رود

خـــاک تب دار کـــویرم ، ابــر کـز مـن بــگذرد

رگ بـه رگ تـا استخوانم بـوی بـاران می رود

بخت ما سر بر نمی دارد دمی از خواب خوش

سر ز خواب خوش که بردارد شتابان می رود

واژگـــون آلالـــه‌ای هستم کـه از نــازک دلــی

بــا نسیم انـــــدکی سر در گـریبان مـــی رود

عمر مـــا را فرصت دیـــدار فــروردیـن نبـود

برف انـــدک مایــــه هنــگام زمستان می رود

تیر خـــورده کبـــک دل بـالای کهسار دنـــا

مـی تپد بر دامنـــه اُفتــان و خیزان می رود

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

یادگاردنا

                                                            یادگاران دنا

مسعود رضایی بیاره

پرتــو  مهر دل انــــگیز ، دنـا

یـــــادگار مـن و پائیــــز، دنــا

بوی آغشته به آب و گِـــل مـن

نـخ به نـخ بافتـه‌ای بــا دل مـن

ترمــه‌ی نــرم دل انگیز غـزل

خوشترین نغمه‌ی پائیز غــزل

                                                کوچـــه سار غــم تنهــائی مـن

شب مهتابــی  و شیــدائی مــن 

‌

نغمــه‌ی تــار دل انـــگیز منی

شکوه‌ی کـوچـه‌ی  پـــائیز منی

عشق یعنی  تو و شیدائی شب

مـن و تنهــائی  رویائَـــی شب

نغمــه‌ای در دل شب ساز کنـم

شکوه در پــرده‌ی شهنـاز کنــم 

از تو یــاد آرم و شور انـگیزم

غــزل و نغمــه به هـــم آمیزم

از تو یــاد آرم و فـــریاد زنــم

شعله در پـــرده‌ی بیـــداد زنـم

من کـه سرشارتــر از پــائیزم

برگ برگ از تن خود می ریزم

کـــوچه سار غم دیرینه‌ی مــن

دل من دیـــده‌ی من سینه‌ی من 

هـر سرودی که ز دل ساز کنم

از تـو یـــاد آرم و پـرواز کنم

پـــر کشم تــا سر کهسار دنـــا

یـــاد بــادا ز تــو یــــاد آر مرا

سوز آواز پــــریشان  منـــــی

یــــادی از مــا بکنـی یــا نکنی

در دلــم زمـزمـــه‌ای خاموشی

گاهگاهــی ز لبـم می جــوشی

نامت ای شبنم پــــــاک سحری

به لبم هر سحری مــی‌گــذری

حسرت شبنم چشمان تــــــوام

تشنه‌ی نــم نــم بـــاران تـوام

ای تو سرشار تر از سوز غزل

پــرتـو شمع  دلفـروز غـــــزل

خوشتریـن واژه‌ی سرشار دنـا

غـزل و زمززمــه و تار ، دنـا

قصه‌ی شهر پــری وار خیــال

نغمـه پرداز دل و تــــار خیـال

تا تو آیـــــی بـه لبم مــی میرم

باز با نــام تـو جـان مـی گیرم

هر بهاری که گـُل آید به چمن

یــاد کـن ای  گـُْل آلالــه ز مـن

داغ پنهـــان دل و جــان منــی 

آتش سینــــه‌ی پنهــان منــــی

داغـــدار غـــم پنهانـــی مـــن

بـاز گـو حــال پـریشانی مــن

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

عیـــد است ، بیا خـــانه‌ی دل را بُــگشائیم

از چهـــره‌ی آئینــــه غبـــاری بـــزدائیـــم

حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم

دل را نــه گشائیـــم  و سـرودی نسرائیــم

بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم

گـُــــل را بنــــــوازیم و چــمن را بستائیـم

گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری

با سبزه بــرقصیم و غـــم از دل بُـگشائیم

با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن   

سازی بــــه کف آریـــم و نـــوائی بنوائیم

برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه

از سینـــه بشوئیم و چــــو آئینــه نمائیـم

مـی خــواند سحر سهره‌ به آوای حزینی  

آشفتــه‌ی گیسوی گُـــل و بـــوی دنـائیم 

برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم

تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

رفتـــه‌ای ، آتش گــرفته عـــاشق دیــوانه‌ات

خـــاک و خــاکستر نشسته بـر سر کاشانه‌ات

زیر نــور مــه ندانی روح سرگــردان کیست

تا سحرگــــاهان بــــگردد بر سر ویرانــه‌ات 

رنـــگ بهبودی نگیرد تا بــگردد مهر و مـه

این تـــل خــــاکستر و ویــرانه‌های خــانه‌ات

بعد مــــرگم صدهـزاران لالـه‌های شمع سوز

سر بــــرآرد از دل خــــاکستر پــــــروانـه‌ات

آه ، مــی ترسم بـلرزاند شبی تـاریک و تنگ

آه سردم گیسوانت را بــــه روی شانــــه‌ات

کوچ کردی چون پرستو بعد کوچت مـی وزد

بــاد سردی لابــلای شاخ و بــرگ  لانــه‌ات

سهره‌ می خـــواند بـــرای لالــــه زاران دنـا

قصه‌ی آن جـــغد پیر و لانـــه‌ی ویـــرانه‌ات

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

مسعود رضایی بیاره

دختر بویراحمدی

 (برای دخترم)

دختـــر کـــوه دنــــایم  ، آریـــایــی گــــوهرم

آریوبرزن تبــــــارم ، شیر نر مـــی پــــرورم

دارم از یـــــوتاب شیر اوژن هـــزاران یـادگار

کشـورم  را مــی پرستم  دشمن اسکنــــــدرم

از پـــدر دارم شجـــــاعت از بــــرادرهــا نثار

پـــــاکدامن بــــــودن از دامــان پـــاک مـادرم

ایلیاتـــــی هستم و در دامــــن کــــــوه دنــــا

ریشه در سنگ و میان صخره‌ها می گسترم

گــــرگ بگریزد به صحرا لابـــلای بــوته زار

چـــــون عقاب آسمان‌هــا تــا ز بــالا می پرم

دارم از یــوتاب و آتـــوسا و بــی مریم نشان

دختـــــر گـُــردآفـــریدم  ، پــــاسبان کـشورم

کوهساری پُـــر غرورم در صف جنـــگاوری

در وفـــــا و مهربـــانی کمتر از خــــاکسترم

چــــون پلنگ کـــوهساران دنـا هنگام جنگ

دشمنم را زنــــده زنـــده تـــکه تکه مـی درم

دختر بویراحمـــــدی هـــرگز نمـی گیرد قرار

خانـــه‌داری مهربـــان و اژدری جنـگ آورم

وقت شادی نو بهاری لالــه زاری خوش نما

چشم و دل را مــی نوازم ، بهتر از نیلوفرم

روی دامانـــــم شکفته لالـــــه‌هـای واژگـون

باغبـــــان سرو سرداران خـــــونین پیـــکرم

خفته بـر دامــان خاکم  لالـــه‌هـــای بی کفن

آسمانی پـــــُر نـــگاره از هــــزاران اخـترم

دختر کـــــوه دنایــــم ، در اساطیـــر کــهن

همــــره مینـــوی داد و آذر و شهریـــورم 

داده فردوسی نشانـــی از بلنــــــدای دنـــا

تا سرای جـــــــاودانی ره از اینجا می بـرم

هر که آیـــد از سفر آرد رهـــاوردی و مـن

از سفر دُرج غـــــزل آرم بــــرای دخــــترم

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

هوای دنا

مسعود رضایی بیاره

کهسار دنا

جـــغد پیری جـــا گرفتــه روی بــام خـانه‌ام

هـوی و هو در شب نهاده بر سر ویرانـه‌ام

بــوم شوم انــگار می خـواند نمی بیند دگـر

رنگ و بـــوی شادمانی خــانه و کاشانـه‌ام

روی دوش بـاد پائیزی به هر سو می رود

تـار و پــود آشیان و شاخ و بـــرگ لانه‌ام

شانه‌هایم زخــم دارد ، انـــدکی آهسته نــه

کـــوه انــــدوه زمـانه سر به روی شانه‌ام

خشک سال مهربانی کشت جانم را بسوخت

بـرنمی‌خـیزد نــم بــاران از ایــن سامانه‌ام

جنــگلم افسرده و در لابـــه‌لای  سبزه‌هــا

در سحرگاهـــــان نمی رقصد پـر پروانه‌ام

جـان شیرینم به حسرت از کنارت می روم

روزگـــاری تا بـــــگوید بیستون افسانه‌ام

سهره می خــواند غمانه بر فراز شاخسار

میـــــل کهسار دنـــــا دارد دل دـــیوانه‌ام

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره