سیه چشمان قشقایی
سیه چشمان قشقایی
کُلَه بر کاکل گیسو ، لچــــک بـر مــــویت افکندی
قــرارم را زکف بـُـــردی ، دلم از سینه بر کندی
قیـامت مـی کند قـامت ، میان جــــامـه‌ی رنگین
کمرها بشکند وقتی ، بـه سر دسمال مــــی بندی
شکر ریزی و گُل بیزی به رقصیدن چو برخیزی
در آمیزی به دل وقتی که همچون غنچه می خندی
بـه گرد مـاه رخسارت ، خـدا را عـــقدرو بگشا
که آتش مــــی زند رویت ، به مینوی خــــداوندی
نسیم صبح فـــروردین ،گـــراز بُستان آغــوشت
ببوید مست مـی گردد ، میان کــــوچه تا چنـــدی
خــــرامیدی و تابیـــدی ، به یک سو گیسوانت را
شمیم خرمنی گُل را ، به هر سویی پـراکنــــــدی
به دامـــــان دنـا دیگر ، گُلــی چـون تو نمی روید
غـرور آمیز و بـا سایه ، چـــــو بـالای دمـاوندی
به لب‌ها چشمه ی نوشی ،شرابی مملو از جوشی
از این خوشتر چه آغوشی ، که زیبا و خردمندی
اوستای نـــــگاهت را ، نخـواند کس بــه آسانـی
مگر با بـــــوسه بنویسم ، براو زنــدی و پازندی
در عهد مــــن گرو برده، به زیبایی دگر حـــافظ
سیه چشمان قشقایــی ، زتــــــــرکان سمرقندی
رضایــی بر نمی دارد ، سر از محراب ابرویت
به مِهرت مُهر می گردد، هرآن دل را دراکندی
