یلدا

مسعود رضایی بیاره

یلدا

بـــاغ بی برگیم و از پــــائیز رویــــایی ترم

از غروب آخــــرین خـورشید یــــلدایی ترم

کـــــوچه‌ی تنهائیم را هیـــچ پــایی پُر نکرد

گر چــه از هر باغ پــائیزی تماشایــی تــرم 

رنگ بی مهری نمی گیرد هــــوای سینه‌ام

از سپهر پُـــر ستاره  پــــاک و مینایـی ترم

سرکشی ها می کنی از عشقم امَـا یوسفم !

هر شبی از شور و شیــدایی زلیخـایی ترم

رهـــروان شیـــخ صنعانیم و پیش چشم تو

جـــان مریم از مسیحــا هــم مسیحایی ترم

در نــــگاه مهربــانت غسل تعمیــدم بـــده

دختر ترسا کــه من از هر که ترسایی ترم 

گفته بودی قطره قطره آب شو تا نوشمت

اینک از بحر خــزر سرشار و دریایــی ترم

دنای برف آلود

مسعود رضایی بیاره

دنای برف آلود

میــــان مردم شهر و تمــــام  بـــود و نبــود

دلـــــم گـــــرفته برایت ، دنــــای بــرف آلود

ز مـــن به تو ای کــــوه پُـــر غــــرور سلام 

ز مــــن بـــه تـــو ای چشمه سار دور درود

خـوشا کسی که به چشمت نهــاد دیده بخفت

سحر دوباره به چشمت ز خواب دیده گشود

هـــلاک جــــرعه‌ی آبـــی ز جــام چشم تـوام

کنـار این همه دریـــا ، میـــان این همه رود

تـــا پُــر شود منــــــظر چشمم ز جــــلوه‌ات

یک آسمان گـــــرفته نــگاهم ، ولی چه سود

کمرگاه دنا

مسعود رضایی بیاره

کمرگاه دنا

روی مــــژگان من و دامـــــان چشم لالـــه گون

رُسته هر سو دسته دسته لالــــه‌های واژگـــون

 

باغبـــــان عشق مـــی دانــــد،  ندیدست و نـچید

ایچنین گـُـــل هـــای سرخ و آتشینی تـــا کنــون

 

آسمان گــــویی بهــــار پُـــر نمی  ،بــاریده است

روی دامــــانم به ژرفی تیــــره‌ای بـــاران خون

 

بین تـــــردید نـــــگاهت ، چیست تقــــدیر دلـــم

بگــــذرم یـــا بــا تو مـــانم تــا سحرگاه جنــون

 

تیشـــه‌ای کــــو،  تــا نویسم بـر کمـــرگاه دنـــا

داستــانی تــــازه از فـــرهاد و کـــــوه بیستون

 

هر که می سوزد در آتش چـاره‌ای دارد ، مگر

من که می سوزم سراسر از برون و از درون

آوای سهره . مسعود رضایی بیاره

آهوی دنا

مسعود رضایی بیاره

آهوی دنا

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

ایــن دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـوی دناست

زخـــم تیر و تــرکش و بـرگ لب صمصام نیست